Η μέθοδος που εφηύρε και εφάρμοσε ο παγκοσμίως γνωστός ορθοπαιδικός Ιλιζάροβ (G. A. Ilizarov) για την επιμήκυνση και διόρθωση των παραμορφώσεων των οστών και αρθρώσεων, έκανε με επιτυχία το γύρο του κόσμου και προσέφερε ποιότητα ζωής σε χιλιάδες ασθενείς.
Για πρώτη φορά στην παγκόσμια ιατρική πρακτική, ο Ιλιζάροβ εφάρμοσε στην πράξη τη μέθοδο ανάπτυξης των ιστών του οργανισμού. Παρατήρησε δηλαδή και απέδειξε, ότι μετά την οστεοτομία και με την απομάκρυνση τμημάτων του οστού, δημιουργείται καινούργιο οστό. Παράλληλα δημιουργούνται αγγεία, νεύρα και μαλακά μόρια (μέθοδος διατατικής ιστογένεσης). Παράλληλα δημιούργησε την εξωτερική οστεοσύνθεση των οστών η οποία αποτελείται από της βελόνες, δακτυλίους και ράβδους.
Με την εφαρμογή της μεθόδου οι άνθρωποι απέκτησαν τη μοναδική δυνατότητα να αυξήσουν το ύψος του σώματος τους, να διορθώσουν τις μετατραυματικές παραμορφώσεις, και να θεραπευθούν από κληρονομικά και επίκτητα νοσήματα σκελετού.
Αποκατάσταση μετατραυματικών παραμορφώσεων οστών και αρθρώσεων
Συχνά μετά από τραυματισμό, οι ασθενείς υποφέρουν από τα κατάγματα που κόλλησαν σε μη ορθή θέση, από την ψευδάρθρωση (μη κολλημένο κάταγμα), από οστεομυελίτιδα (μόλυνση του οστού), από βράχυνση και γωνίωση του άκρου, γεγονός που τους οδηγεί σε βαριά αναπηρία. Η μέθοδος του Ιλιζάροβ προσφέρει τον ιδανικό τρόπο αποκατάστασης της διαταραγμένης λειτουργίας των άκρων, σε αντίθεση με την κλασική ορθοπαιδική, η οποία σε τέτοιες περιπτώσεις είναι συχνά αναποτελεσματική.
Παθήσεις οστών και αρθρώσεων παιδικής ηλικίας
Οι παθήσεις των οστών και των αρθρώσεων της παιδικής ηλικίας κατέχουν μια από τις κυρίαρχες θέσεις μεταξύ των παιδικών νοσημάτων. Κι εφόσον η πρώιμη διάγνωσή τους είναι δύσκολη, η εξέταση του παιδιού από ορθοπαιδικό είναι υποχρεωτική τουλάχιστον μια φορά το χρόνο. Τα βρέφη δε, πρέπει να υποβάλλονται σε μια τέτοια εξέταση δύο με τρεις φορές το χρόνο, αρχίζοντας από τον πρώτο μήνα της ζωής τους.
Η συγγενής ανωμαλία στη σύνθεση των λευκωμάτων καθώς και οι διαταραχές του μεταβολισμού των οστών, οδηγούν συχνά στην παθολογική ανάπτυξη του σκελετού. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα, τα παιδιά να γεννιούνται με παραμορφώσεις των άκρων ή να τις αποκτούν επίκτητα κατά τη διάρκεια της ανάπτυξης του σκελετού τους. Η διόρθωση των παραμορφώσεων αυτών με την προσφορά της μεθόδου του Ιλιζάροβ μπορεί να αποκαταστήσει την στηρικτική και λειτουργική ικανότητα των ακρών, ώστε να αποκτήσει το παιδί σωματική συμμετρία και αρμονία .
Η μέθοδος του Ιλιζάροβ βοηθάει επίσης ώστε να επιτευχθούν καλά αποτελέσματα και στην θεραπεία των ασθενών με εγκεφαλική παράλυση, αχονδροπλασία (νανισμό) (το ύψος του παιδιού μπορεί να αυξηθεί κατά 40-50 πόντους), στη διόρθωση της παραμελημένης συγγενούς ραιβοϋποποδίας, ανωμαλιών του άκρου ποδός κ.λ.π.
Πλαστική ορθοπαιδική
Η μέθοδος του Ιλιζάροβ βοήθησε βραχύσωμους ανθρώπους να αυξήσουν το ύψος τους, γυναίκες που έχουν άνισα σκέλη, να αποκτήσουν ίσα και όμορφα πόδια.
Πλεονεκτήματα της μεθόδου του Ιλιζάροβ στα κατάγματα
Η μέθοδος τηρεί τις αρχές της βιολογικής οστεοσύνθεσης, διατηρώντας καλή οστική αιμάτωση, η οποία έχει ως αποτέλεσμα την ταχεία πώρωση (συγκόλληση ) του κατάγματος.
Στα περισσότερα κατάγματα γίνεται κλειστή ανάταξη, χωρίς τομή του δέρματος, που έχει ως αποτέλεσμα, σχεδόν μηδενική μετεγχειρητική φλεγμονή του τραύματος (επιπλοκή, η οποία μπορεί να οδηγήσει μέχρι και σε ακρωτηριασμό του σκέλους). Στην περίπτωση της κλασικής αντιμετώπισης με πλάκα και βίδες ή ενδομυελικής ήλωσης το ποσοστό της μετεγχειρητικής φλεγμονής μπορεί να φτάσει μέχρι 7% στα κλειστά και 14% στα ανοικτά κατάγματα.
Στην περίπτωση αποτυχημένης ανάταξης στο χειρουργείο, αυτή μπορεί να αποκατασταθεί, χωρίς δεύτερο χειρουργείο.
Οι ασθενείς την δεύτερη-τρίτη μέρα μπορούν να πατήσουν το πόδι τους, αποφεύγοντας την εμφάνιση της περιοχικής οστεοπόρωσης, της βραδείας η καθυστερημένης συγκόλλησης, της ψευδάρθρωσης (μη συγκολλημένο κάταγμα) και της αρθρικής δυσκαμψίας.
Παράλληλα η απουσία ξένου υλικού μετά την συγκόλληση του κατάγματος και η αφαίρεση της εξωτερικής οστεοσύνθεσης του Ιλιζάροβ, καταργεί την πιθανότητα κατάγματος και νεοπλασματικής εξαλλαγής.
Να σημειωθεί ότι τα ξένα υλικά πρέπει να αφαιρούνται χειρουργικά οπωσδήποτε από τους ασθενείς ηλικίας έως 40-45 ετών και σε ορισμένες περιπτώσεις από τους ασθενείς μεγαλύτερης ηλικίας. Τα ίδια πλεονεκτήματα ισχύουν και στις επιμηκύνσεις.
Το μοναδικό μειονέκτημα της μεθόδου είναι ο ογκώδης εξωτερικός σκελετός στήριξης και η απαίτηση αλλαγής της γάζες βελονών (για πρόληψη φλεγμονής) μία φορά την εβδομάδα.
